DİŞİ KÖPEK

Ben, hepinizin yolda gördüğünde iğrendiği, yok saydığı zavallı bir sokak köpeğiyim. Üstelik dişiyim.

Şimdi size hikâyemi anlatacağım…

Bilmediğim bir köyde açtım gözlerimi hayata. Kendimi bildim bileli insanlardan hep eziyet gördüm, dışlandım. Sonra biraz büyüdüğümde, oradan kaçıp başka bir köye gittim. Buradaki insanlar daha iyiydi, bilge halk tarafından sevilen kişilerdi. Mutluydum, en azından boğazımdan bir şeyler geçiyordu.

Derken, kendisini bile hatırlamayacağım bir köpekle içgüdülerim doğrultusunda çiftleştim ve hamile kaldım. Sekiz yavrum oldu. İkisini sağ olsunlar sahiplenip şehre götürdüler ama geriye kalan altısına nasıl bakacağımı bilmiyordum.

Önceleri köy halkı bana kulübe yaptı, yavrularıma mama getirdi. Başlangıçta her şey güzeldi, mutluydum. Ama sonra bizimle ilgilenmekten bıkmış olmalılar ki bizi önemsememeye başladılar. Aslında, köy imamının tekir kediyi torbaya koyup çöle atmasından anlamam gerekirdi… Anlamadım.

Zamanla yavrularıma süt verebilmek için uzaklara gidip ne bulursam yemeye başladım. Eskiden beğenmediğim makarnayı bile çöplerde arar olmuştum. Çünkü farkındaydım… Ben bir annaydım. Ne olursa olsun süt üretmem gerekiyordu.

Bir keresinde köy halkı ızgara yapıp önümde bir sürü kemik parçası bıraktı. Açlıktan iki gündür bir lokma bile yiyememiştim. Dört saat boyunca hiç durmadan yedim. Karnım doyduğu için minnettar gözlerle insanlara baktım ama o an anladım… Onlar bana merhamet ettikleri için değil, çöpe atacaklarına “bari bu yaratık yesin” diye düşündükleri için bu kemikleri bırakmışlardı.

Sonra köyün önde gelenlerinden Hacı Hüsrev geldi, beni ve yavrularımı kamyonete yükleyip çöle attı.

Sırayla yavrularımın ölümlerini izledim. Kahroldum.

Sonunda sıra bana geldi. Artık ebedi huzura kavuşmuştum. Ölmüştüm.

Ama ölmeden önce aklımda tek bir soru vardı:

Şimdi ölen ben miydim, yoksa insanlık mı?