Din ve Vicdan Üzerine

Din; vicdan yoksunluğundan doğmuş bir kavramdan ibarettir belki de. İnsanların vicdanını dinleyemediği, iç sesini duyamadığı yerde devreye girmiş bir olgudur. Bazen düşünürüm: Tanrı neden insanların vicdanına biraz daha fazla “vicdan zerresi” serpmedi de, din kavramını ortaya koydu? Yoksa bunu bilinçli olarak mı yaptı; insanların sevap ve günahlarla puan toplar gibi yaşayıp sonucunu izlemeyi mi tercih etti?

Ama her kutsal kitapta Tanrı’nın hiçbir şeye ihtiyaç duymadığı söylenir. İşte o zaman durur, düşünürüm: Acaba kutsal kitaplar zamanla değiştirilip Tanrı’ya iftira mı atıldı, yoksa Tanrı gerçekten bir şeye ihtiyaç mı duyuyordu?

“Neyse,” dedim kendi kendime. Değerli bir dostumun bana hediye ettiği Süryani şarabından bir yudum almak üzere dolaba yönelirken, başka bir dostumun Küba’dan getirdiği puronun da yanında olduğunu fark ettim ve onu da kaptım. Şarabımı yudumlayıp puromu tüttürürken, kendimi daha derin düşünmeye zorladım. Ancak bir süre sonra düşündüm ve durdum:

Neden ortalama bir insanın zihin düzeyine inip, basit düşünerek bu kadar hassas bir konuyu irdeleyip kendime haksızlık edeyim ki?

Sonra din adamlarının en çok kullandığı o söz geldi aklıma:
“Çok düşünüp kurcalamayın evladım, iman edin yeter.”
“Tabii ya,” dedim içimden, “Tanrı büyüktür, her şeye gücü yeter. Mutlaka her konuda bir hikmeti vardır.”

Purodan üçüncü yudumu alırken, Ernesto’nun silüetini hayal ettim; bana selam çakıyor,
“Bırak şimdi bunları, devrime odaklan! Kazanacağız,”
diyordu. Ama şarabın ve puronun etkisiyle zihnim bulanmıştı. Ernesto’ya sırtımı döndüm. Öte dünya korkusu ağır basınca, “çok da şey etmemek lazım,” dedim.

Sonra maviş kızımı öpüp kendi odama geçtim. Derin bir uykuya daldım. Aklımdaki sorularla kafayı sıyırabilirdim. Ama ben bu kafaya kolay gelmemiştim. Kafayı sıyıracak kadar da sorumsuz değildim. Sevecek ve bakacak çocuklarım vardı. Ernesto da kusuruma bakmasın artık…