İYİ BAK BABA

Anneme iyi bak, baba.
Gözünden bir damla yaş düşmesin; mutluluktan başka.

Bu yaşamda doğar, büyür ve ölürüz. Ve hayat biter… bizim için.
Ama hayatın döngüsü devam eder.

“Karın tokluğuna” dedin, çalıştın.
Çalıştık. Ama yetmiyor be baba…
Midemizi doyurmak bir ihtiyaç, ama ya ruhumuzu, baba?
En önemlisi bu.

Sen bunu bilemedin.
Bilemediğin gibi, anlamadın da.

“Çalıştınız da ne oldu!” diye sorarım.
İşten zaman bulamayıp aç ve sefil kaldığınız zamanlar oldu.
Yağmur yağdı, ıslandık.
Dolu yağdı, üstümüze üstümüze.
Bir bitmedi çilemiz.

“Aklı olmayan başın ceremesini ayaklar çeker” demişler ya…
Çok da iyi demişler.

Bir kadın kendini var edemezse; çocuklarını da çeker o karanlık kuyuya.
Sonra annenin azizliğinden çocuğunun mahkûmiyeti başlar.

Anneme iyi bak, baba.
Ölmesin.
Tanrı ol ama yaşat.

Aman! Ölmesin baba.
Yoksa ne yapmış olduğun taş duvar, ne de evinde ocağın kalır.

Anneme iyi bak baba.
O varsa, sen de iyisin.
O yoksa… her şey kül oluverir.

Yanarız baba.
Kazandığımız ne varsa, mezarında yakarım.
Çayır çayır…
Ateşin harmanında kül oluveririz.

Sizden geriye yel kalır sonra.
Gözlerim görmez olur.
Kalbimi bırakırım susuz toprağa…

Aman ha baba!
Gözünden sakın da bak.
Bizleri yok etme!
Bizim için tek başarınız bu olsun:

Anneme iyi bak baba.
İyi bak ONA… ve KENDİNE.