Ben Kimsesiz Kaldım

Diyardan bağırıyorum, kimse beni duymuyor!
Son umudumdu… Şimdi çaresizliğin getirdiği haksız bir ölümle yüz yüzeyim.
“Tüm hücrelerim: Böyle ölmemeliydim!” diye haykırıyor.

Dizlerim toprağa düştü,
ellerim toprağı kucakladı.
Gözyaşlarım toprakla harman oldu.

Ben kimsesiz kaldım, anlayamıyorum!
Başka zaman olsa duyarlardı…
Şimdi kızgınım,
yaşananlara…

Ayaklarımla ağlayarak toprağı eşeliyorum,
sinirden, çaresizlikten.
Bir dağ başında yapayalnızım.
Çığlığımı ağaçlar duydu,
yer yüzündeki taşlar duydu,
susuz kurtlar duydu,
ama karşımdaki eve duyuramadım.

Kalbim dayanmaz buna…
Toprak altındaki atalarımın kemikleri sızlıyor.
Dilim hiç bu kadar kimsesiz kalmamıştı.
Bir hüzün kapladı içimi.
Sesim size gelmedi, ben kimsesiz kaldım!

Çığlıklarım toprak damlardan uğuldayarak
tüm yürekleri dağladı.
Ahşap pencerelerden sızacak küçücük bir ışık yeterdi bana.

Bu hüznün rüzgarıyla
Dersim’in dağlarında dolaşırım.
Kengerler tenime batar,
her yanım kana bulanır.
Bu acıyı bilen, tanır beni…
Görgü tanıkları yokken,
ölülerimiz toprak altından şahittir.

Hak, hukuk, adalet…
Ölülerimizin cesetleri gibi çürümüş, kokmuş.
Bilen de susar, bilmeyen de…
Hangi tarihe doğduk, hangi zamanda öldük?
Bilinmez!

Sesim size gelmedi,
ben kimsesiz kaldım.
Hangi tarihtir bu? Hangi zaman?
Sorgulanamaz…

Geriye tek bir gerçek kaldı:
Ben kimsesiz kaldım.

Bilmezler…
Bu dilin acısı kendine aittir.
Yaktı, kavurdu bizi.
Koca Munzur’un suyu içimde kurudu.

Hangi tarihte yazılıdır bu?
Hak, hukuk, adalet
vicdan yoksunluğunda son bulmuştur.

Bilinmez bir tarihte öldürüldük.
Bilinmez bir zamanda kaybettik birbirimizi.

Atalarımın dilinden dökülen bir şarkı gibiyim şimdi.
Herkes duydu, herkes bildi beni.
Zaman aktı, ben geride kaldım.

Bir hüznün acısıyla
yüreklerde yaşamaya devam ederek…