ARAYIŞ

Her bir hücrem yavaş yavaş ölüyor.
İçimde kokmuş bir leş var.
Temizleyemiyorum.
Ruhumla boğuşuyorum.
Atamıyorum bu ölü kefen örtüsünü.
Yaşamın bu lavaş ekmeğinden bende nasibimi aldım galiba.
Tat alamıyorum. Tuzu mu eksik bilemedim.
Ne yaparsa yapayım bir mutlu olmayı başaramadım.
Her şey mi yarım! her şey mi boş!
Ama unutmayalım yaşam devam ediyor.
Biz anlayamadık ama olsun.
Bizim masamıza tuzu eksik koymuşlar.
Onun yerine koyamadık bir şey.
Hep yarım kaldık. Hep yarım bırakıldık.
Daha hayatı tanımadan bizi kendi karmaşık hayatlarının içinde kaynattılar.
Biz yine de buhar olduk.
Yağmur olduk yağdık toprağa.
Toprak güneşi görünce tüm mahsumluğu ile açtı, yeşerdi.
Biz sargıyı sararken bir yanımız açık kalmış.
Tüh! şimdi kaldık mı yarım..
Hep yarım.
Nice nice insanlar geldi geçti de,
Bu toprak üstünden,
Onlara yuva olduk, yatak döşek olduk da,
Biz yarım kaldık.
Bizi sevenlere dokunduk çok şükür.
Ama kendimize adil davranmadık.
Biz hep yarım yaşadık hayatı.
Seçme özgürlüğü köy kasabaya uğramadı.
Duyduk kar yağmış o yüzden.
Yoksa gelirdi.
Hep yarım kaldık.
Başkalarının hayatlarını yaşadık.
Her şey olduk da , bir biz olamadık.
Ayva çiçek açmış dediler yaz gelecek dedik.
Meğerse Kasım’mış.
Kimse bana özgürlüğü savunmasın.
İnsan bilmediği şeyi nasıl anlatabilir ki!
Bize onu da yanlış anlattılar.
Parça parça kırıntılar dökülmüş içime.
Masam da hep eksik insan silüetleri.
Küf mü bu!!
Yapboz’un parçası kayıp.
Yok bir Aidiyeti..
Yeri yok, yurdu da yok.
Neresi yanlış! hep bende karışık.
Doğru parçayı bulamadım.
Canımda sıkıldı..
Kaybolsam da biri bulsa ya beni.
Ben yoruldum.
En iyisi bir şey düşünmemek.
Düşünmezsem geçer bu sorular.
Düşünmezsem geçer bu yarım kalanlar.
Yarım kalan parçalar..
Biliyorum geçmeyecek.
Ama yoruldum.
Bir at yok mu!
Ama nallı olsun.
Sadece nal sesini duysam ya!
Bir şey düşünmesem.
Kaldığım yerlerde hep isimsiz köpekler havlasa,
Havlasa da uyusam.
Güven içinde.
Yalnız olmadığımı hissetsem.
Huzur içinde uyusam.
Bir arayış içinde olduğumu biliyorum.
Ama tanımı yok.
Anahtarı mı da kaybettim.
Kazan dairesinde.
Işıklar da yanmıyor.
Oldukça karanlık birazda ürkütücü.
Nereye dokunsam çok şey aynı.
Farklılık arasam aynı terhane de buluyorum kendimi.
Limana mı çıksam..
Uyumak için bir kayık bulur muyum!
Gündüz olursa bulunur elbet.
Zaman akarken ya paslanırsa
Dışarda üşürüm ben..
Sarılsam can dostuma o ısıtır beni bilirim.
Havlasa duyarım.
Bulurum onu.
Oda beni.
Sonra sabah olur. Uyanırız güneşe doğru. Bir gün buluruz bir gün…